Unijne prawodawstwo w sprawach elektroodpadów
(ZSEE, zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego/ ang. WEEE – waste electric and electronic appliance) swoim początkiem sięga roku 2003 roku, kiedy to weszła w życie tzw. Dyrektywa WEEE. Była ona odpowiedzią Unii Europejskiej na problem wyrzucanej przez konsumentów
dużej liczby przestarzałych, niemodnych oraz zużytych urządzeń elektronicznych.
Większość z nich zawierała bowiem niebezpieczne substancje chemiczne takie jak freon, rtęć, czy ołów, które, przy niezachowaniu należytej ostrożności,  mogą stać się zagrożeniem dla zdrowia ludzi oraz dla środowiska naturalnego. Przepisy stawiały sobie za cel ograniczenie
liczby  zużytych urządzeń elektrycznych i elektronicznych (WEEE),
a ponadto ich ponowne użycie, recykling oraz inne formy odzysku. Innym zadaniem dyrektywy była  poprawa funkcjonowania w środowisku naturalnym wszystkich podmiotów zaangażowanych w cykl życia urządzeń elektrycznych i elektronicznych, tzn. producentów, dystrybutorów i konsumentów, w szczególności podmiotów bezpośrednio zaangażowanych w przetwarzanie zużytych urządzeń elektrycznych i elektronicznych.

1. Wielkogabarytowe urządzenia gospodarstwa domowego /np. lodówki, pralki, mikrofalówki/,
2. małogabarytowe urządzenia gospodarstwa domowego (małe AGD),
3. urządzenia IT i telekomunikacyjne,
4. urządzenia konsumenckie (np. TV, radio, kamery),
5. urządzenia oświetleniowe,
6. przyrządy elektryczne i elektroniczne (z wyjątkiem wielkogabarytowych, stacjonarnych przyrządów przemysłowych),
7. zabawki, sprzęt rekreacyjny i sportowy,
8. wyroby medyczne (z wyjątkiem wszelkich wyrobów wszczepianych  i skażonych),
9. przyrządy do nadzoru i kontroli,
10. automaty.

Dyrektywa WEEE wprowadziła także m.in. nowe terminy, zasady selektywnej zbiórki,
obowiązek finansowania oraz raportowania, czy  cele recyklingu.
Przepisy te zostały następnie transponowane do prawa polskiego w roku 2005.

Od 1 stycznia 2016 obowiązuje w Polsce nowa Ustawa ZSEE,
która transponuje tzw. dyrektywę WEEE 2 z 2012 roku (nr 2012/19/UE).
Wprowadza ona m.in. podwyższone obowiązki zbierania
i przetwarzania ZSEE – 65% masy od 2021 roku, nowy podział na 6 grup ZSEE od 2018 roku,
a także obowiązek bezpłatnej zbiórki ZSEE w miejsc dostawy nowego sprzętu (zasada 1:1).
W starej Ustawie konsument musiał dostarczać ZSEE do sklepu jeśli chciał je bezpłatnie oddać przy zakupie nowego AGD.
Sklepy mają także obowiązek zbiórki małego ZSEE bez ograniczeń ilościowych
(pod warunkiem, że mają żaden z wymiarów nie przekracza 25 cm).

Ponadto na mocy przepisów ustawy obowiązującej od 2016 r. podmiot, który nie ma siedziby w kraju oraz dystrybuuje sprzęt, dla którego nie ma ustanowionego wprowadzającego w Polsce, może przenieść obowiązki nałożone na niego tym aktem prawnym na autoryzowanego przedstawiciela. Autoryzowany przedstawiciel producenta musi być wpisany do rejestru BDO.